Trendy, nowości, porady

Do łazienki nadają się w zasadzie wszystkie rodzaje płytek. Istotne jest, aby wykazywały się odpornością na środki chemiczne domowego użytku i umożliwiały dokładne oczyszczenie oraz odkażenie przy użyciu detergentów. Do łazienki użytkowej w obuwiu miękkim wystarczająca jest już 3 klasa ścieralności (liczba obrotów 750 lub 1500). Ważne jest również to, aby przed montażem płytek zastosować izolację przeciwwilgociową, jak i stosowne uszczelnienia po montażu. W łazience można stosować zarówno płytki szkliwione jak i nieszkliwione pamiętając o tym, że w przypadku powierzchni polerowanej i lappato należy unikać czynników rysujących powierzchnie (np. piasku, metalowych nóżek mebli).

Podłoga w salonie, w mniejszym stopniu niż podłoga w kuchni i korytarzu, narażona jest na obciążenia, ścieranie i zabrudzenia, więc można zastosować w nim płytki nawet o PEI 3/750. Jeżeli salon wychodzi bezpośrednio na taras lub jest narażony na duży ruch - polecamy zastosować płytki o ścieralności minimum PEI 3/1500. W salonie można stosować zarówno płytki szkliwione, jak i nieszkliwione pamiętając o tym, że w przypadku powierzchni polerowanej i lappato należy unikać czynników rysujących powierzchnie (np. piasku, metalowych nóżek mebli).

Do holu i przedpokoju warto zastosować płytki o wysokiej odporności (minimum 3 klasa ścieralności). Warto również montować płytki o delikatnej fakturze, bez wgłębień, aby uniknąć nadmiernego gromadzenia się brudu.

Taras oraz balkon są narażone na działanie dużych wahań temperatur. Dlatego, w obu przypadkach można stosować takie same płytki. Taras dodatkowo (zwłaszcza połączony z ogrodem i przestrzenią wokół domu) narażony jest na wnoszenie piasku, żwiru i innych drobin ścierających, które mogą mieć negatywny wpływ na powierzchnię płytki. Płytki na balkon i taras powinny być zatem mrozoodporne, o klasie ścieralności przynajmniej PEI 3, a także o właściwościach antypoślizgowych. W obu przypadkach doskonale sprawdza się gres techniczny oraz klinkier. Montując płytki na tarasie i balkonie należy pamiętać o dylatacji, a także stosować odpowiednie uszczelnienia oraz izolacje. Do wykończeń zewnętrznych można stosować zarówno płytki szkliwione, jak i nieszkliwione pamiętając o tym, że w przypadku powierzchni polerowanej należy unikać czynników rysujących powierzchnie (np. piasku, metalowych mebli nóżek). Gresy szkliwione lappato stosować należy wyłącznie jako okładzinę elewacyjną.

Fugowanie należy rozpocząć po czasie przewidzianym przez producenta zaprawy klejowej. Przed rozpoczęciem fugowania należy przeprowadzić próbę na ścinku płytki w celu sprawdzenia jak zachowuje się fuga w kontakcie z daną płytką.

W przypadku płytek rektyfikowanych wystarczy zastosowanie fugi około 2mm. Natomiast dla płytki nierektyfikowanej zastosowana fuga powinna wynosić około 3-4mm (zależnie od wielkości płytek). Dla płytek stopnicowych z kapinosem zalecana szerokość fugi wynosi od 6mm do 10mm.

Przygotowaną masę do fugowania należy nakładać za pomocą pacy gumowej. Płytki fugujemy partiami na powierzchni nie większej niż 3-4 m². Na styku powierzchni poziomych i pionowych wykończenie powinno być zgodne z zasadami sztuki budowlanej (należy uwzględnić pracę poszczególnych powierzchni stosując odpowiednie wypełnienia). Zmywanie po spoinowaniu powinno odbywać się zgodnie z zaleceniami producenta fugi. Aby fuga spełniła swoje zadanie bezwzględnie należy stosować się do instrukcji producenta (zwłaszcza w zakresie proporcji suchej masy i wody zarobowej).

Do fugowania dekoracji nie należy stosować fug gruboziarnistych. W trakcie fugowania należy zabezpieczyć powierzchnię dekoracji , np. taśmą.

Przygotowanie podłoża należy rozpocząć od jego dokładnego oczyszczenia. Konieczne jest sprawdzenie poziomu podkładu podłogowego oraz jego wilgotności. Jeżeli na powierzchni, na której zamierzamy układać płytki występują nierówności, możemy niwelować je za pomocą zaprawy samopoziomującej lub wyrównującej. Gdy nierówności są jednak bardzo odczuwalne i występują znaczne różnice poziomów, należy wyrównać całą powierzchnię wylewając kolejną warstwę jastrychu. W przypadku zastosowania ogrzewania podłogowego, przed rozpoczęciem prac glazurniczych istotnym krokiem jest dokonanie wizualnej oceny podłoża (jakość wykonanego jastrychu grzewczego, dylatacji konstrukcyjnych, występowanie ewentualnych pęknięć posadzki). Przygotowanie podłoża należy rozpocząć od jego dokładnego oczyszczenia. Konieczne jest sprawdzenie poziomu podłogi, wymaganej nośności i wilgotności. Następnym etapem jest gruntowanie powierzchni, gdyż właściwe przygotowanie podłoża ma decydujący wpływ na parametry techniczne i użytkowe rożnego rodzaju wykończeń na nim stosowanych. Jednym z ważniejszych etapów przygotowujących powierzchnie do późniejszej eksploatacji jest ich gruntowanie. Zastosowanie odpowiedniego gruntu zwiększa przyczepność powierzchni, wzmacnia oraz zmniejsza chłonność. Materiały użyte do przygotowania podłoża z ogrzewaniem podłogowym należy stosować zgodnie z zaleceniami producenta (grubość, czas wiązania itd.) oraz z zachowaniem pełnego wyciśnięcia bez wolnych przestrzeni powietrznych tworzących izolację termiczną.

Proces układania płytek należy rozpocząć od rozplanowania, ustalenia osi układania z uwzględnieniem dylatacji i ułożenia płytek „na sucho” na podłodze. Po rozplanowaniu zbieramy płytki i etapowo układamy na równomiernie rozprowadzoną zaprawę klejową. Warstwa zaprawy powinna mieć grubość nie większą niż zaleca producent kleju. W tym celu niezbędna jest paca zębata, która zapewni całkowite pokrycie strony montażowej płytek klejem (np. do max. grubości zaprawy klejowej 5 mm należy zastosować grzebień 10 lub 12 mm). W przypadku zastosowania ogrzewania podłogowego brak całkowitego pokrycia powierzchni montażowej płytek zaprawą klejową spowoduje znaczną stratę sprawności grzewczej posadzki. Kleje do płytek ceramicznych muszą być nakładane zgodnie z technologią zalecaną przez ich producenta. W praktyce stosuje się dwa rozwiązania technologiczne: a) Podstawowe, w którym klej rozprowadzany jest na podłożu gładką pacą, a następnie profilowany pacą zębatą. Do tak ukształtowanej zaprawy przykłada się płytkę, lekko ją przyciskając i przesuwając. Metoda ta zapewnia mocne połączenie zaprawy klejącej z podłożem, uzyskanie równomiernej grubości warstwy sklejenia i odpowiednią przyczepność między warstwową. Normowo określana jest jako „metoda narzucania’’. b) Drugie możliwe rozwiązanie polega na nanoszeniu kleju na obie łączone powierzchnie – podłoże i spód płytki. W tej metodzie ważne jest, aby nałożyć tyle kleju, by jego łączna grubość nie przekraczała grubości zalecanej przez producenta. Normowo określana jest ona jako „metoda narzucania i rozprowadzania”, ale w praktyce stosuje się określenie metoda kombinowana lub metoda podwójnego smarowania. Jest to rozwiązanie zalecane w przypadku mocowania płytek podłogowych wewnątrz budynków oraz płytek ściennych i podłogowych na zewnątrz budynków, ponieważ ułatwia zachowanie całkowitego wypełnienia przestrzeni pomiędzy podłożem a spodem płytki oraz jej równomierne podparcie na całej powierzchni. Metoda nakładania kleju wyłącznie na spodnią powierzchnię płytek jest nieprawidłowa i niezalecana. Dopuszcza się ją tylko w wyjątkowych sytuacjach, na przykład przy wklejaniu wąskich pasków płytek od dołu ścian, wyklejaniu cokołów lub podczas wymiany jednej płytki na całej okładzinie. W przypadku układania płytek na ogrzewaniu podłogowym należy pamiętać o zastosowaniu dylatacji powierzchniowej rozdzielającej pracujące niezależnie pola grzewcze. Jest to ważne ze względu na rozszerzalność cieplną materiałów. Biorąc pod uwagę wahania temperatur, posadzkę należy podzielić, jeżeli jest to możliwe, co 9–16 m2. Należy dążyć do dylatowania powierzchni zbliżonej do kwadratu z zastosowaniem dylatacji brzegowej-obwodowej oddzielającej powierzchnię posadzki od ściany. Szczeliny dylatacyjne w warstwie ułożonych płytek powinny być zgodne z istniejącymi już dylatacjami w podłożu. Dla płytek wielkoformatowych zalecamy stosowanie systemów poziomowania płytek, które znacznie poprawiają wygląd wizualny posadzki, jak i pozwalają niwelować zastrzeżenia wynikające z nierówności podłoża, niedoskonałości prac glazurniczych oraz krzywizny płytek. Warto również pamiętać o tym, że sposób klejenia płytki ma duży wpływ na jej wytrzymałość, dlatego należy wykonać tą czynność niezwykle starannie.

Płytki ceramiczne można docinać na trzy sposoby. Najprostszym sposobem na docinanie płytek jest wykonanie płytkiego nacięcia nożem szklarskim z wierzchniej strony płytki. Następnie nacięta płytkę należy przełamać energicznym ruchem. Jeżeli płytka przełamała się nierówno niepotrzebne elementy należy usunąć przy pomocy szczypiec do glazury, a pozostałe nierówności trzeba wygładzić szlifierką kątową bądź pilnikiem wolframowym. Drugim sposobem cięcia płytek jest zastosowanie przecinarki do glazury tzw. „gilotyny”. Najpierw należy narysować na płytce linię cięcia, a wszelkie oznaczenia najlepiej nanosić na krawędzi bądź w miejscach które będą odcięte. Po naniesieniu niezbędnych oznaczeń możemy umiejscowić płytkę w przecinarce. Przy pomocy przecinarki należy wykonać proste, płytkie cięcie wzdłuż wyznaczonej linii, a przy pomocy stopki (która jest elementem przecinarki) należy docisnąć powierzchnię płytki aby przełamać ją wzdłuż powstałego zarysowania. Warto również, tak jak w przypadku pierwszej metody, wygładzić nierówności powstałe na brzegu docinanej płytki. Trzecim sposobem jest docinanie płytek za pomocą piły z tarczą diamentową. Metoda ta jest najbardziej profesjonalna, jednak zakup takiego sprzętu jest kosztowny. Docinając płytki tą metodą mamy możliwość fazowania ich krawędzi pod kątem 45o. Dzięki temu płytki po ułożeniu będą tworzyły piękny narożnik, niemożliwy do stworzenia docinając płytki innym sposobem.

Układając płytki ceramiczne należy pamiętać o zachowaniu odpowiedniej spoiny pomiędzy płytkami. Dla płytek rektyfikowanych należy zastosować odpowiedni rozmiar fug, a zalecana szerokość spoiny to minimum 1,5 mm. Większość płytek rektyfikowanych produkowanych przez Ceramikę Paradyż wymaga zastosowania fugi o szerokości minimum 2 mm. Przy tak wąskich fugach należy pamiętać o zastosowaniu większych dylatacji przyściennych. Natomiast dla płytki nierektyfikowanej zastosowana fuga powinna wynosić około 3-6 mm (zależnie od wielkości płytek). Sugeruje się ponadto, aby w przypadku układania płytek na tarasach, miejscach bezpośredniego styku ze strefami zewnętrznymi, a także powierzchniach narażonych na odkształcanie (ogrzewanie podłogowe, budynki osiadające) szerokość spoiny w zależności od formatu płytek była odpowiednio większa. Przed rozpoczęciem fugowania właściwego warto przeprowadzić próbę w niewidocznym miejscu, pozwoli to na określenie czasu potrzebnego do zawiązania zaprawy spoinowej. Przygotowaną masę należy rozkładać za pomocą packi z gumą, a zmywać gąbką o dużej chłonności. Płytki fugujemy partiami na powierzchni nie większej niż 3 - 4 m2. Należy też pamiętać o tym, że na styku powierzchni poziomych i pionowych spoina powinna być silikonowa. Czyszczenie zafugowanej już powierzchni należy przeprowadzić zgodnie z zaleceniami producentów zapraw spoinowych.

Płytki produkowane w zakładach Grupy Paradyż nie wymagają dodatkowego zabezpieczenia powierzchni impregnatami. Jako producent okładzin ceramicznych nie polecamy środków do impregnacji płytek, ponieważ powodują one zmianę parametrów technicznych okładziny. Impregnat tworzy bowiem warstwę naskórka na powierzchni płytek, nadając tym samym innych parametrów użytkowych i odpowiadając finalnie za ich wygląd. Najwyraźniej efekt ten widać jest po zastosowaniu impregnatu na płytki położone w ciągach komunikacyjnych, gdzie impregnat na przestrzeni miesięcy ulega powolnemu mechanicznemu zdarciu w miejscach najczęściej użytkowanych. Poza zmianą właściwości powierzchniowych płytki impregnat może również spowodować zwiększenie podatności na plamienie, a więc uzyskanie efektu odwrotnego do zamierzonego. Każda warstwa protekcyjna nakładana na powierzchnię płytki ceramicznej jest bowiem w istocie środkiem chemicznym o określonym składzie, który nie zawsze jest podawany do wiadomości konsumenta. W związku z tym niemożliwe jest ustalenie składników zawartych w impregnacie i przewidzenie reakcji chemicznych zachodzących między nimi, a mającymi kontakt z powierzchnią substancjami.

Płytki ceramiczne z zanieczyszczeń codziennego użytkowania należy czyścić środkami o odczynie zasadowym (alkalicznym), zaś do usunięcia kamienia z odparowanej wody z powszechnego mycia, jak i usuwania zanieczyszczeń pozostałych po niestarannym montażu należy okresowo stosować środki o odczynie kwaśnym. Sam dobór środków do mycia okładziny zależy od stopnia zabrudzenia i czym dana okładzina została zabrudzona. Do pielęgnacji płytek typu lappato, jak i zmywania pozostałości po montażu należy stosować wyłącznie środki o neutralnym pH (od 6,5 do 7,5).

Pierwszą czynnością wykonywaną pod koniec montażu płytek jest mycie początkowe, polegające na wyeliminowaniu z powierzchni ceramicznej resztek kleju, fug oraz wapna. Zwykle znajduje tu zastosowanie środek o lekko kwaśnym odczynie, który pozostawia się krótko na powierzchni płytek, a następnie spłukuje czystą wodą (zaleca się przestrzeganie wskazówek podanych przez producenta i wykonanie próby na małej powierzchni). Miejsce zabrudzone należy najpierw lekko nasączyć wodą. W zależności od stopnia zabrudzenia można rozcieńczyć preparat wodą w stosunku 1:3. Na miejsca szczególnie mocno zbrudzone należy nałożyć odrobinę płynu bez rozcieńczania – tak nasączone zabrudzenia pozostawić na kilka minut, a następnie zmyć go i dokładnie spłukać wodą. Należy zwrócić uwagę na to, żeby nie zmywać płynem powierzchni fugi, gdyż może to doprowadzić do jej przebarwienia. Po zakończeniu procesu czyszczenia całość należy dokładnie przemyć wodą lub delikatnym roztworem o odczynie zasadowym. Najpopularniejszymi środkami stosowanymi do mycia początkowego są między innymi: Atlas Szop, HG „środek do usuwania zaprawy spoinowej”, czy Mira 7120 „ceramic cleaner”, TENZI „Pobudowlane czyszczenie posadzek 1”.

Trwałość wzoru płytki jest ściśle powiązana ze ścieralnością (PEI) jaką posiada dany produkt. Im wyższa klasa ścieralności danego produktu tym dłużej wzór tej płytki będzie nienaruszony. Natomiast, jeżeli płytka jest niskiej ścieralności istnieje ryzyko, iż wzór na jej powierzchni relatywnie szybko ulegnie zniszczeniu. Natomiast brak podanego parametru PEI w przypadku płytek podłogowych sugerować będzie, iż dany produkt jest produktem nieszkliwionym, w przypadku którego dokonuje się badania na ścieralność wgłębną. W badaniu tym określa się jaka jest objętość wytartego (w czasie badania) materiału (w mm3) z powierzchni płytki. W przypadku tego badania im wartość jest niższa, tym większa odporność na ścieranie badanego materiału. Warto pamiętać iż w przypadku nieszkliwionych płytek gresowych, których barwa na całej grubości płytki jest jednakowa, ścieralność ma mniejsze znaczenie. Wynika to z faktu iż wytarcie powierzchni nie wpływa na wizualną zmianę ich wzoru. Dlatego tez zaleca się stosowanie takich płytek w miejscach o bardzo dużym nasileniu ruchu pieszego oraz w miejscach gdzie mogą dostawać się drobiny ścierne. Informacje z badania na ścieralność wgłębną znajdują się w deklaracji właściwości użytkowej przypisanej dla danego elementu.